Javascript Disabled!

Please Enable Javascript if you disabled it, or use another browser we preferred Google Chrome.
Please Refresh Page After Enable

Powered By UnCopy Plugin.

Arkiva. Rubik, udhëtim përmes një portreti të piktorit Pjetër Marku

  -Reportazh nga: KONDI  ILIA, botuar në janar 2007-

Nga Pirusti News
3 940 Shikime

Një shprehje e urtë thotë se: “uji që lëviz pihet”. Dhe pa dyshim, kjo shprehje nuk ka kuptim vetëm për freskinë e ujit që lëviz, por edhe për ata njerëz, që gjatë gjithë jetës së tyre udhëtojnë pa pushim. Dy vjet më parë, kur disa miq mirditorë na ftuan në qytetin e Rrëshenit, kjo shprehje ishte gjëja e pare që na erdhi në mëndje. Nuk hezituam aspak t’i takonim, dhe ftesën e tyre e pranuam me kënaqësi. Takimi bëhej me rastin e promovimit të një website, Mësuam se sponsorizim e webit të “pagëzuar” me adresën “www.mirdita net” e bënte Tonin Ndoja, një emigrant miditor i cili banon prej vitesh në Kanada. Dhoma ku po zhvillohej koktei, ishte e mbushur me piktura të ndryshme. Veç njëra prej tyre binte më shumë në sy.  Brenda kornizës së saj qëndronte një kishë e mbërthyer fort pas një shkëmbi, e rrethuar nga ngjyra të ndryshme. Dukej madhështore por edhe mistike. Këto ishin emocionet e para që morëm prej saj. Nga kureshtja pyetëm njërin prej artistëve që ndodhej pranë nesh, se kush ishte autori i pikturës. Ndërkohë, ai me një të folur të pastër dialektore, si me mburrje u përgjigj:  “S‘e dini kush e ka bá k’të pikturë? Ásht kisha e Rubikut. E ka kriju Pjetër Marku!  E kush qetër mundet me kriju një gjá të tillë! – dhe duke e kuptuar që ne ishim të huaj dhe nuk mund ta njihnim shumë kulturën e këtyre vendeve, vazhdoi të tregonte: – Si nuk e kini pa kishën? Ndodhet në hyrje të Rubikut. Kini të drejtë! Me e pa duhet me çu kokën, ndryshe… Ndërsa, Pjetri ásht drejtor’i Shpis’ë Kulturës si dhe një nga piktorët mat’ mdhej mirditas”, përfundoi artisti dhe i kënaqur u shkëput prej nesh, duke menduar se kureshtja jonë tashmë ishte shuar. Na erdhi keq, që gjatë udhëtimit kishim qënë të pavëmëndshëm. Kisha ndodhej shumë metra lart mbi kryjet tona, përgjatë rrugës nga ku kishim kaluar. Pas humorit të këndshëm mirditor, si dhe falenderimeve që i’u  përcollëm të afërmve të Toninit, shtrënguam duart miqësisht. Përsëri, si për inatin tonë, gjatë kthimit, nuk e pamë dot “origjinalin e pikturës”. Ishte natë…

-Pas dy vjetësh!-

 Mes bisedash, sa herë zinim në gojë mirditorët, nuk rrinim pa përmendur edhe atë pikturën e çuditshme punuar me mjeshtëri nga Pjetër Marku. Na kishte ngelur peng, që kishën nuk mundëm dot ta shihnim nga afër. Krejt papritur,  mbasditen e së mërkurës, një shoku ynë na thotë: Po shkoj në Mirditë të takoj prindërit!” Kjo ishte shkëndija e parë për t’u larguar nga zhurma e Tiranës, si dhe për të zgjidhur deri në fund atë kureshtjen e dikurshme që e kishim lënë përgjysëm. “Një rrugë e dy punë”, mendojmë. Takojmë prindërit e mikut tonë por vizitojmë edhe kishën. Pas dy vjetësh, ajo pa dyshim që do të jetë bërë më e lashtë.

-Nisja !-

 Pa një, pa dy, jemi bërë gati për udhëtim. Tek Zogu i Zi, makinat rrotullohen me shpejtësi. Tymi shtrihet midis nesh si një re e bardhë. Ora shënon pesë e mbasdites. Duhet të gjejmë shpejt e shpejt ndonjë makinë të rastit, pasi po afron nata. Tek këmbët na qëndron një furgon i bardhë. “Për ku do të shkoni zotëri?”, pyesim shoferin. “Në Burrel jo ma teqé.”, përgjigjet ai pa e kthyer kokën. Me sa duket na ka parë më përpara.  Nxitojmë dhe hipim në makinë. Koha është e kthjellët. Pas pak makina niset. Sa pa u errur  s’përtojmë të shfletojmë disa gazeta që i kemi lënë përgjysëm. Në faqen e parë të njërës prej tyre shkruhet: “Janulla Rrapi: Kadare urdhëroi dënimin tonë – Renato ende vuan pasojat e mbylljes në spitalin psikiatrik në Elbasan”. “Të jetë e vërtetë?” – pyesim veten. – Ec e merre vesh!”. Një burrë rreth të pesëdhjetave, na shkëput vëmendjen nga lajmi i ditës. “Ku jini tu shku?, thotë ai duke mos shkëputur për asnjë çast vështrimin prej nesh. “Në kishën e Rubikut!” – i përgjigjemi menjëherë. “Mirë báni – thotë burri – Ashtë kishë e vjetër ajo!”  Vështrojmë jashtë xhamave të furgonit. Sapo është errur. Tek – tuk vërejmë disa drita të zbehta. Nuk e mendonim se këtej koha është ndryshe. E ftohta na bën të dridhemi sado pak

-Në shtëpinë e Franit!-

 Në pllajën e një kodre, në krahun perëndimor të Rrëshenit gjendet shtëpia e mikut tonë. Fshati quhet Fushë – Lumth, i ndarë në dy lagje, Kolsh dhe Lagjia e Re. Fshati ka marrë këtë emër pasi përreth tij kalon lumi me emrin Lumth. Sapo kemi mbëritur në shtëpinë e mikut tonë,  bëjmë ndo pak muhabet ashtu siç thonë mirditorët dhe kthejmë nga një gotë raki. “Rakia është bá nga kumbulla të egrra – thotë i zoti i shtëpisë Fran Kola, i cili mundohet ti respektojë sa më mirë miqtë që i kanë ardhur në shtëpi – apo më mirë po pini venë?”, na pyet me zërin e tij burrëror. E falenderojmë. Rakia na ka bërë për vete, nuk e ndërrojmë dot me verën. Shpejt e pa kuptuar darka kalon miqësisht duke bërë muhabet. Të lodhur nga rruga biem të flemë. Të nesërmen në mëngjes përshëndesim familjen e Franit dhe nisemi për në Rubik.

-Mëngjesi në Rrëshen!-

 Dielli i mëngjesit i jep Fushë – Lumthit një bukuri të veçantë. Ngado që të hedhësh sytë rreth e qark vështron lisa. Përballë nesh gjarpëron lumi i Fanit. Sapo kemi hyrë në Lagjen e Re. Shtëpitë në këto zona ndodhen shumë larg njëra tjetrës. Hapësira e një fshati mund të jetë pak a shumë sa e një qyteti. Pyesim se përse ndodh kjo gjë: “Këtej toka është e shenjtë. Ka shumë pak tokë.”, na sqaron shoku ynë që e njeh mirë këtë zonë. Për një çast mendojmë: “Me të vërtetë është kaq e shenjtë? Për të pa dyshim që duhet të jetë derdhur shumë gjak?!!!”. Duke zbritur kodrën e Kishës vështrojmë tre fëmijë që janë ulur pranë njëri – tjetrit në një lëndinë në anë të rruges. Sapo ata na kanë shquar, pushojnë së foluri. Heshtje… Na shohin në sy të habitur. S’dimë çfarë tu themi. Menjëherë na shkon mendja tek aparati fotografik dhe i pyesim se a kanë qejf t’ju bëjmë një foto. S’marrim përgjigje. Megjithatë e shkrepim aparatin. “Faleminderit!”, thotë me gjysëm zëri më i madhi i fëmijëve.

Lëmë pas Fush – Lumthin dhe kalojmë urën e cila të bashkon me Rrëshenin. Ja edhe Lumthi. Me të drejtë banorët i kanë vënë këtë emër pasi ka shumë pak ujë.  Vështrojmë  gjithandej pemët me ngjyrë jeshile që kridhen në të dyja krahët e tij, duke e shoqëruar deri në lumin Zme. Dëgjohet gurgullima e ujit. Pyesim një kalimtar nëse në këtë lumth rriten peshq. “ Po rriten – thotë ai – por tani ka shumë pak. I kapin lart me rrjeta”. Sapo jemi futur në Rrëshën dhe përballë shohim shkollën numër dy. Ecim me ngut nëpër trotuar.  Ora  shënon dhjetë. Njerëzit lëvizin gjithandej duke shkuar gjithsecili në punën e vet. Në cepin e postës së qytetit shiten gazeta. I afrohemi tezgës dhe blejmë disa prej tyre. Nxitojmë pasi nuk kemi shumë kohë në dispozicion. Duhet të gjejmë një makinë për të shkuar në Rubik. Në hyrje të pazarit shohim katedralen dhe bëjmë një vizitë të shkurtër brenda saj. Ajo duket si një zonjë  madhështore. Ka shumë pak ikona. Brenda saj nuk ndodhet kush dhe mbizotëron heshtja. Dalim nga katedralja dhe e shohim atë për herë të fundit, duke i kërkuar “falje” që nuk qëndruam më gjatë. Këtë herë nuk kemi ardhur për të.

-Humori i Lleshit! – 

Shoferi i furgonit ku kemi hipur quhet Llesh Nikolli. Një burrë i bëshëm, rreth të pesëdhjetave. Sapo jemi rehatuar në dy vendet e para të furgonit dhe Lleshi pyet se nga jemi. Mesa duket ai i njeh të gjithë mirditorët nga janë e nga s’janë. Duhet të jetë i vjetër në këtë zanat. I themi se jemi nga jugu, kurse njëri prej nesh është  vëndalli. Si duket fjalën e fundit nuk e ka kuptuar. “Hajde për Rubik! Kush  á për Rubik!”,  bërtet Lleshi duke rrotulluar nëpër rrugën e pazarit furgonin, që kërkon ta mbushë sa më shpejt me pasagjerë. Në xhamin e parë të furgonit shohim të varur një lodër prej rrushi. E ngacmojmë Lleshin për të bërë sado pak humor. “Llesh a haet ky rrushi?”. Lleshi përgjigjen e ka në majë të gjuhës: – ”Po qe se ásht bá haet” – thotë ai me një hije serioziteti në fytyrë. E mbyllim me kaq bisedën e rrushit.

Mësojmë se Rubiku është njëmbëdhjetë kilometra larg nga Rrësheni. Furgoni nuk është mbushur akoma. Duke u rrotulluar në një kthesë, një makinë përballë na bllokon rrugën. Jo shumë larg prej nesh, këtë skenë e këqyr një polic qarkullimi. Si gjithmonë në Shqipëri ligjin e bën më i forti. Edhe pse pa faj, Lleshit i morrën dokumentat. Por Lleshi, si i vjetër në këtë zanat nuk e prish qetësinë. Po bisedon me dikë në telefon. Mesa kuptojmë është nipi i policit që na mbajti dokumentat. “U gjet dhe miku”, themi me vete. Pasi mbaron bisedën në telefon, Lleshi na thotë: “Sa ti marrë lekët shteti më mirë të pijë një kafe polici!”  Tani furgoni është mbushur plot me njerëz. Dalngadalë Rrëshenin e lëmë pas. Rrugës furnizojmë makinën me naftë tek karburanti i Tomës. Menjëherë  na kujtohet historia e autobuzit që u morr peng rreth një vit më parë. “Mos ka qën i mbushur salbatoi Tom?”, bën shakanë e rradhës Lleshi. Toma një mesoburrë, me fytyrën e qeshur, duket se e ka harruar atë historinë e tmerrshme që e bëri atë dhe karburantin e tij, të  njohur në të gjithë Shqipërinë.

Duke ecur më tej, përballë një restoranti, shohim dy tabela të ngulura në tokë me logon e flamurit të kuq shqiptar. Sipër tyre shkruhet:  “Bar – Restorant – Kosova”. Na shkon mendja se pronari i ndërtesës duhet të jetë ndonjë kosovar. Por s’është e vërtetë. Ky është  një lloj “kurthi” për të fituar para, nga të gjithë ata kosovarë që mund të kalojnë kësaj rruge, e të ndalin për të bujtur në këtë restorant, ca nga uria, e ca atdhedashuria. Duke lënë pas kthesat e shumta na shfaqet përballë Rubiku. Përshëndeshim Lleshin dhe i urojmë fat në punën e tij. Se dimë nëse do t’ia japë atë kafen policit.

-Zoti ásht nji për të gjithë!-

 Ndodhemi në Rrubik. Sipër nesh kisha duket madhështore. Ajo qëndron krenare mbi shkëmbinjtë e bardhë. Tani shkrepjet e aparatit fotografik bëhen më të shpeshta. Nuk duhet ti humbasim këto pamje. Sa pa hyrë në Rrubik në fund të urës shohim një plak. I afrohemi dhe e përshëndesim. E pyesim se nga kalohet për t’u ngjitur deri tek kisha. {jo se nuk e dinim} Plaku i zellshëm na thotë: “Më mirë kaloni djathtas! Rruga është e rregullume dhe shkoni má qetë. Ndërsa rruga tjetër e ka terrenin e thyer”.  Plaku e ka kuptuar lehtë, se për ne është hera e parë që vizitojmë kishën dhe kujdeset  të na japë ndonjë informacion më tepër. “Thon se kisha është 1200 vjeçare. Unë nga besimi jam musliman dhe kam vajtur disa herë atje.” E falenderojmë plakun dhe shkëpusim edhe një pyetje të fundit. “Pse ke vajtur në kishë? Ti je musliman!” Plaku s’e merr për ters pyetjen dhe pasi mendohet për një  çast na sqaron: – “Kisha áshtë e mirë. Kurse Zoti áshtë nji për të gjithë”. E falenderojmë për herë të dytë burrin e moshuar dhe ndjekim këshillën e tij. Ngjitemi nga rruga më e gjatë. Ajo është e asfaltuar dhe me kthesa të shumta. Kthejmë kokën pas. Plaku nuk duket më…

-Në kishë nuk ndodhet prifti!-

 Rruga që të çon për tek kisha ka katërmbëdhjetë ndalesa. Simbolizojnë vuajtjet e Krishtit, përpara se të kryqëzohej. Tashmë mali i Rubikut na duket si Golgota. Ndërsa, Krishti po torturohet brenda disa dhomëzave të veshura me xham. Ndalesat janë jo më shumë se dy metra të larta. Të gjitha janë ndërtuar me kujdes nga gurrë të kuqërremë. Mbi dhomat e ndalesave, kalojnë disa tela të hollë elektrikë ku janë lidhur disa llampa të vogla. Mesa duket ndonjë njeri i mirë ka dashur t’ia ndriçojë rrugën Krishit edhe natën. Pasi kemi ngjitur me një frymë të gjithë shpatin e malit gjendemi përpara kishës. Dera e jashtme është e hapur prandaj futemi  dhe vështrojmë rreth e rrotull. Këtu mbizotëron një qetësi magjepsëse që vetëm poetët mund ta përkthejnë. Në fillim ndodhet qela. {Vendi ku banonte prifti dhe murgeshat} që tashmë është pothuaj e rrënuar. Shquhen vetëm muret rrethuese. Pothuaj pesë metra paralel me qelën ndodhet kisha. Shohim që është në gjendje të mirë. Madje është rikonstruktuar edhe nga jashtë. Ecim përqark saj deri sa mbërijmë tek hyrja e kishës e cila shikon përballë malin e Munellës. {1991 metra i lartë} Duam të futemi brenda por dera është e mbyllur. Trokasim – s’përgjigjet kush. Mesa duket prifti do të ketë zbritur poshtë në qytet. Më mirë ta lëmë në punën e vet. Ne po përshkruajmë ato që do shohim përeth.

-Përreth kishës!-

 Përsipër shkëmbinjve të mëdhenj fryn një fllad i freskët. Mbizotëron heshtja. Përballë portës së kishës mes guvës së një shkëmbi ndodhet një shinik. {Vendi ku besimtarët hedhin lekë} I mungon kyçi. Rreth e rrotull guvës vërejmë shenja të panumërta që duken mbi shkëmb. Nuk i kuptojmë se përse janë bërë. Kthehemi nga krahu tjetër i kishës dhe tani ndodhemi përballë qelës. Na shkrepet në mëndje të numërojmë të gjitha dritaret të cilat i kanë rezistuar kohës. Gjithsej numërojmë tridhjetëetre dritare. Mendja na shkon tek vitet e moshës së Krishtit. Brenda qelës ka dhoma të shumta. Portat janë të gjitha me harqe. Midis mureve dallohen qartë trarët e kalbur. Dalim menjëherë nga ndërtesa pothuaj e rrënuar. Përballë nesh kalojnë një çift të rinjsh. Djali dhe vajza largohen në krahun tjetër pa bërë zhurmë.  Një gjë është e sigurt. Ata të dy janë të dashuruar, mbase edhe besimtarë.

Ngjisim dhe disa shkëmbinj të tjerë. Vështrojmë një këmbanë të cilën e këqyrim nga afër. Këmbana është një dhuratë për popullin e Rubikut. Me shkronja të mëdha sipër saj është shkruar: “POPULLIT FISNIK TE RUBIGUT” më tej dallojmë datën 1932 si dhe mbishkrimin – “DONO DEL REGIO GOVERNO D’ITALIA”. {në zonën përreth qakullon një histori se po në këtë vend ka pasur një tjetër këmbanë që datonte në vitin 1208}  Brenda këmbanës mungon gjuhëza {pjesa metalike që ndodhet brenda këmbanës dhe shkakton zhurmë}.  Në krahun tjetër, brenda murit të këmbanores është vendosur një libër i gjerë dhe i kuq. Përpiqemi të lexojmë shkronjat mbi kapakun e tij. Ëshhtë BIBLA. 

 -Rubiku, çdo shtëpi nga një antenë!-

 Ndodhemi në pikën më të lartë. Poshtë nesh Rubiku vazhdon jetën e tij. Nga larg dëgjohen zërat e fëmijëve që po luajnë në një fushë të rrethuar me tela. Tek ne mbërijnë  zhurmat e makinave të mëdha që kalojnë mespërmes Rubikut. Në qytet dëgjohet edhe zhurma e muzikës. Është muzikë tradicionale e kësaj zone. Me sy numërojmë pallatet e qytetit. Janë rreth 30 pallate. Pothuaj çdo familje ka nga një antenë parabolike. Prej këtej duken si kërpudha që kanë mbirë në çdo cep të qytetit. Ato shohin pa lëvizur nga i njëjti  drejtim, nga hyrja e qytetit. Pa dashur këto antena na kujtojnë komunizmin dhe  bunkierët e famshëm. Atëherë, ligji parashikonte që çdo familje duhet të kishte bunkierin e tij. “Thua më vonë, në kohën e “demokracisë”, të ketë dalë një ligj i tillë edhe për antenat?” Pasi sodisim Rubikun kthejmë kokën në krahun tjetër të horizontit. Ja ku duken në murin rrethues të kishës, në një cep të tij, çifti që pamë në fillim. Qëndrojnë pranë njëri – tjetrit dhe kanë filluar të bisedojnë. Tek – tuk biseda e tyre mbërrin deri tek ne. Nuk kuptojmë asnjë gjë nga fjalët që arrin të na kapë veshi. Biseda ka “kodin” e saj…

Në krahun lindor të kishës pllaja është e veshur me pisha. Aty ndodhen edhe varrezat e kishës. Më poshtë duket lugina e lumit Fan i cili duke gjarpëruar bashkohet poshtë me lumin Mat. Vërejmë edhe uzinën e pasurimit. Përreth saj ndodhen pesëmbëdhjetë shtëpi përdhese. Shoku ynë mirditor na tregon se  banorët e Rubikut nuk e spërkasin me ilaçe bimën e rrushit. Kjo, sepse Rubiku është i ndotur 18% si pasojë e mbetjeve kimike nga uzina e pasurimit. Tani zbresim nga vendi ku ndodhet këmbana për të parë edhe një herë kishën përqark. Në një shesh të vogël afër saj, më parë nuk kishim vënë re një gur të gdhendur në formë rrethi. Udhërrëfyesi ynë na thotë se kjo krahinë ka një popullsi homogjene katolike, megjithatë kanë vendosur këtë obelisk multifetar. Përsipër tij vërejmë njëzetetetë emra qytetesh nga e gjithë bota. Nuk mungojnë as Tirana, Shkupi e Prishtina. Në qendër të obeliskut vërejmë një kryq, gjysëmhënën si dhe simbole të tjera. Në këtë moment na kujtohet shprehja e atij plakut që na tregoi në fillim rrugën. Largohemi nga kisha. Nuk kemi se kë të përshëndesim. Duke zbritur këqyrim përsëri me vëmnëndje ndalesat. Në hyrje të rrugës vërejmë një tabelë ”KISHA E TË SHELBUEMIT SHEK XI. Afër saj dallojmë një pllakë të vendosur mbi një gur, ku shkruhet: “Dashuria është më e fortë se të gjitha ligësitë. Sado e fuqishme që të jetë e keqja s’është aq e fortë sa dashuria. Marianne Graf”. Mësojmë se zonja që ka vendosur këtë mbishkrim ka sponsorizuar edhe për ndriçimin e rrugës së vuajtjeve të Krishtit. Për një çast kthejmë kokën lart. Tani kisha e Shëlbuemit {emri i vërtetë, pasi e njihnim ndryshe} vazhdon të qëndrojë mbërthyer mbi shkëmbin gjigand, më madhështore se kurrë ndonjëherë. Duket sikur na fsheh diçka…

-Rubiku i qetë por i papunë!-

 Vazhdojmë udhëtimin tonë për në Rrëshën. Mësojmë se shoferi i makinës ku kemi hipur e ka emrin Kolë dhe banon në një fshat afër Rubikut. Ai na thotë se Rubiku ka rreth 6 mijë banorë. Është një qytet mikpritës si dhe shumë i pastër. “Në qytet nuk ka asnjë kriminel – thotë ai, sikur të jetë vetë shefi  i policisë së kësaj zone – më parë kanë qën vetëm katër. Njëri ásht vra në 1997 -ën, dy të tjerët janë vra me njëri – tjetrin ndërsa një ásht dënu me njëzetepesë vjet burg”. Duke bërë muhabet koha kalon shumë shpejt. Kemi mbërritur në Rrëshen. I plotësojmë dëshirën Kolës i cili na fton për të pirë një kafe, dhe na qan hallet e qytetit të tij. “Ásht papunësi e madhe. Dikur njerëzit punonin në uzina e nuk ngeleshin pa pun. Kurse tash që uzinat nuk  funksionojn, shum njerëz  kan emigruar”, thotë ai me një lloj trishtimi.  Pasi kemi pirë kafen me Kolën, e përshëndesim dhe nxitojmë për të shkuar në Shtëpinë e Kulturës ku ishim ftuar edhe para dy vjetësh.

-Në fund me piktorin!-

 Edhe pse ora shënon tetë e dakës, Pjetër Marku ndodhet në Shtëpinë e Kulturës.  Ai është një njeri bujar dhe mikpritës. “Si jini? Me se mund t’ju ndihmoj”, janë fjalët e para që na thotë pasi e kemi takuar. I themi se duam të dimë diçka më tepër për atë peisazhin që  kemi parë para dy vjetësh. “Me kishën e Rubikut kam krijuar shtatë peisazhe, por ma mori mendja se për kë keni ardhur. Ky portret është më i veçanti nga ana artistike, prisni pak!”, dhe  me ndihmën e qiriut nxjerr nga një dhomë e errët pikturën.  Tani pa e pyetur Pjetri vazhdon të na tregojë:  “Kisha është një labirinth, një mister më vete. E kam pikturuar nga këndvështrime të ndryshme. Por për një gjë s’më vjen mirë – përse  e kanë restauruar? Ka humbur shumë nga origjinaliteti i saj. Ky është një gabim i rëndë që i është  bërë një prej kishave më të vjetëra katolike në Shqipëri {pas kishës së Vaut të Dejës}.”  E pyesim pasi na habit fakti përse këtë kishë  e ka pikturuar kaq shumë herë: “Nuk e di dhe sa herë të tjera do ta pikturoj!”, përfundon ai i frymëzuar. 

Shkrepim për herë të fundit aparatin duke fiksuar Pjetrin dhe pikturën. Përshëndesim njëri – tjetrin dhe dalim nga Shtëpia e Kulturës.  Këtu, udhëtimit tonë duket se i ka ardhur fundi. Tash, kureshtja jonë nuk ka ngelur përgjysëm. Këtë herë kemi mësuar më shumë për mikëpritjen mirditore, për vështirësitë e njerëzve, për humorin, traditat dhe jetën e kësaj treve. Të gjitha këto i kemi prekur përmes udhëtimit që bëmë brenda një kornize. Brenda një kornize shumëngjyrëshe, të asaj piktures që kishim parë dikur.

Ju mund të lexoni edhe...

Pin It on Pinterest